JAZZ IN HET OUDE POSTKANTOOR
Wie mocht denken dat Het  Oude Postkantoor een podium zou zijn voor oudestijl jazz heeft zich  vergist. Het is meer een uitje voor jongelui, en dan bedoel ik  muziekliefhebbers  die van wat moderner vormen van jazz  houden. Jimmy en Ede Glasmacher, “ aanvoerders” van deze concertjes op de laatste zondag van de maand , gaven daar jl. zondag een goed voorbeeld van samen met een aantal gasten die met zijn allen een repertoire van soul, jazz en funk weggaven.
Al in de eerste set stal  trombonist  Pieter Gerrit Brinkhorst  de show. Vorig jaar april was hij al te horen in Café Honderd in Ede .Het was een genoegen hem weer te zien èn te horen. In het in bossa-tempo gespeelde  “Stella by Starlight “toonde hij duidelijk een volstrekt eigen stijl en aanpak  Pieter Gerrit,  die ooit een jaartje of drie aan het Hilversumse Conservatorium les had, blijkt  een uiterst bekwaam en origineel blazer die helemaal op niemand lijkt en ook niet wìl lijken.
Hij werd  begeleid door Jimmy Glasmacher op basgitaar, Ed Glasmacher op drums, Peter Groeneboom op piano en gitarist Mark van Mourik. De laatste begint  in onze regio met recht een bekende figuur  te worden en dat verdient hij zeer zeker, niet alleen door zijn  voortreffelijke begeleiding maar ook door  perfect solowerk. Deze jonge gitarist leerde ooit  van zijn vader drie gitaar-akkoordjes  en ontwikkelde zich daarna door veel luisteren en studeren tot een vaardig blues-gitarist. Hij toerde met verschillende bluesbandjes acht jaar lang door de Verenigde Staten en leerde , mede door zijn absoluut gehoor,  ook een en ander van jazz dat weer een volstrekt andere benadering eist. Noten lezen kan hij niet Ook wat dat betreft zou hij een manouche kunnen zijn al ligt gypsy-jazz hem in het geheel niet. Het meest doet zijn stijl nog denken aan die  van George Benson.
Het werd een swingende en meeslepende middag  waarbij in de 2e set Felicia Glasmacher, Jimmy ‘dochter , een paar stukken meezong.  Haar stem leent zich goed voor funky of bluesy stukken  en omdat deze middag ook in het teken van  dit soor  muziek stond, kwam dat mooi van pas .
De laatste set werd een echte uitsmijter met scat-gezang van trombone-blazer Pieter Gerrit . En aan het eind was er dan ook niet aan te ontkomen ; de volle zaal dwong  een “ toetje” af  en hierbij kwamen alle heren nog eens met solo’tje aan bod.  

Bep Vonk  

Festival verdient meer publiek

BLUES - Sundayblues. Het bluesfestival van de Edese kroegen op het Museumplein was een succes.

Toch hadden wat meer Edenaren de weg moeten kiezen naar het plein. Aan het programma lag het niet. Grote klappers waren de Apeldoornse bluesgitarist Mark van Mourik en saxofonist Hans Dulfer. De band rondom gitarist/zanger Van Mourik wordt gevormd door de Duitser Wolfgang Roggekamp, die speciaal over was gekomen uit Berlijn. Roggekamp speelt op keyboards. Verder doen aan de band mee drummer Ramon Rambeaux (vroeger lid van de band van Herman Brood) en de Edese basgitarist Jimmy Glasmacher.

Van Mourik is net terug uit de Verenigde Staten, al waar hij negen jaar woonde. In de States speelde hij onder andere met grote jongens als Tom Brown, William Bell, Taj Mahal en Maceo Parker, wiens vader ooit saxofonist was bij James Brown. De inwoner uit Apeldoorn moet de draad in Nederland weer oppakken. Hij speelt al vanaf z'n vierde op de gitaar. ,,Mijn vader was ook gitarist. Ik kreeg het met de paplepel ingegoten." Het was allemaal professioneel wat de boys in Atlantis lieten zien. Allemaal eigen werk van Mark van Mourik, wiens nieuwste cd 'Dutch boy playing the blues' binnenkort uitkomt. Jammer dat niet meer mensen de kunsten van Van Mourik kwamen bekijken en aanhoren. De Apeldoorner is een virtuoos op de gitaar. Bij één nummer gebruikte hij bij een solo à la Jimmy Hendrikx z'n tanden. In de muziek kan hij z'n ei goed kwijt. ,,Eigenlijk speel je muziek voor jezelf. Het is leuk dat mensen het ook waarderen. Ik ben negen jaar weg geweest. En moet nu hier een carrière opbouwen." In de andere etablissementen aan het Museumplein was het ook gezellig druk. En werd met een pilsje in de hand geluisterd naar de bands. Het klapstuk was Hans Dulfer in Café Premier, die liet zien waarom hij in Ede en ook in Japan een graag geziene gast is.

( Ede Stad 8 maart 2004)

“Passages” is on the playlist of the Best Blues CD’s of

2002 on this (radio) link , check it out ! ! !

http://www.mickmartinblues.com/kxjz2002.htm

Press reviews:

Dutch born van Mourik scores big with his first release.
All the songs are original compositions and coupled with his excellent guitar work reflect his love for the blues.  Mark has toured extensively with Roy Roberts and that is accented in the soulful R&B sound he has
created.

Review by Larry List, Suncoast Blues Society for Twelve Bar Rag issue 33

From: "WILLIAM MOORE"
Date: Fri, 04 Oct 2002 15:14:50 -0400

AMPEG book co-author
music writer
blues musician

Guitarist Mark van Mourik sparkled with edgy leads, covering the spectrum from Chicago blues to jazz fusion, and wowed the audience by playing his Strat with his teeth. Keyboardist Fred Westbrook provided fat Hammond B-3 chords and soulful leads, trading solos with van Mourik.

Mark van Mourik, a prolific studio guitarist, has his own solo CD, Passages, out now too (Jovamo Records, 2002). Van Mourik sings and plays most of the instruments on the recording. He also, like Rick, explores funk in “Dwell On” and “Why Not,” but most of the songs feature a jazzy, soulful sound—like Sting or John Scofield mixed with easy listening R&B.

Press review:

Mark Van Mourik, Passages
I first saw Mark at the Pocono Blues Festival as the guitarist behind
Skeeter Brandon and Priscilla Price. I was amazed at the kid's soulful
guitar work; it reminded me of the type of soul guitar approach you might
hear a Steve Cropper play on the classic Stax recordings of the 1960's.
Van Mourik's self produced debut has that same mixture of soul, rock, and
blues. The opening tune, "Understand Me," is very reminiscent of a vintage
Boz Skaggs' groove. Van Mourik's piercing guitar threads through the husky
horn action. "Dwell On" is another that deals in upbeat funk and soul.
Van Mourik is smart enough to understand that blazing guitar only goes so
far. Thus, his restraint on "Honestly" and "Train" allows him to showcase
the blend of his understanding vocals with knifelike guitar slashes.
On the final song, "Why Not", Van Mourik and the band groove on a funk meets
Latin jazz thing.  Picture Tom Scott meets Weather Report. The conversation
and negotiations between Van Mourik's guitar, Bob Sanger's keyboard work,
and Seth Carper's tenor turns this jam into something I wish went on longer
than its five minutes.

Art Tipaldi,  Blues Revue Music Journalist